We gaan op zoek naar de condor! Nadia heeft wat rondgevraagd bij vrienden en familie, en een hotel in Cáchira gevonden dat tours naar het condor-gebied doet. Bijzonder, want daarover is helemaal niets op het internet te vinden. Wel over andere plekken, maar niet deze. Qua hoogte lijkt het ook te laag: de condor komt voor in gebieden vanaf zo’n 3000 meter hoogte en dat is in het gebied rond Cáchira zo’n beetje het plafond. Nu hebben we tijdens onze reizen wel geleerd: vertrouw altijd op de lokale mensen als het gaat om lokale informatie. We gaan ervoor, in de wetenschap dat het bieden van een tour sowieso geen garantie biedt op het zien van de vogels.
Cáchira is een klein dorpje met 10.000 inwoners op zo’n 2000 meter hoogte in de Andes ten noorden van Bucamaranga. De rit van 115 km gaat in eerste instantie over de -deels tol- weg naar Santa Marta en Cartagena. In dit geval is dat goed vergelijkbaar met een provinciale weg in Europa, met de drukte van een goed gevulde A12, en van tijd tot tijd een tolpoort. We hebben geen last van het tolhuisjes: het blijkt dat het personeel aan het staken is. Ze staan met spandoeken achter de hefboom bij het poortje dat heel comfortabel omhoog staat om extra druk op de actie te zetten. Sinds de jaren ’90 heeft de overheid de aanleg en het beheer van de snelwegen uitbesteed aan grote particuliere groepen door middel van het verlenen van concessies. Via tolgelden worden de investeringen terugverdient. Het merendeel van de tolhuisjes in Colombia blijken in het beheer van acht Colombiaanse families en het bekend worden van dit gegeven heeft onlangs tot controverse geleid vanwege de hoge kosten, het gebrek aan transparantie en hier en daar het gebrek aan onderhoud. Dus een staking!
Het wordt ons snel duidelijk dat deze tolweg bar slecht onderhouden wordt; pas na een dikke 2 uur en 70 km op de teller slaan we de weg naar Cáchira in. We doorkruisen groene bossen, wat lokale landbouw en ongerepte natuur. De weg volgt het stroomgebied van de Cáchira. Dat levert prachtige beelden en vergezichten op, met onderweg een indrukwekkende waterval.
Nadia gaat bij aankomst direct naar bed. Die heeft de nacht doorgebracht in het ziekenhuis naast het bed van Mateo, haar zoon. Die wilde niet mee op onze trip en bleef bij zijn vader, maar daar kreeg hij buikklachten en pijn. Zo erg, dat een bezoek aan het ziekenhuis noodzakelijk leek. In eerste instantie werd gedacht aan een ontstoken blindedarm, maar dat bleek later gelukkig mee te vallen. De rust was in ieder geval zover teruggekeerd dat Nadia het wel verantwoord vond om met ons mee te gaan, maar ja, een nacht overslaan eist zijn tol.
De nacht en ochtend heeft Nadia last van haar ingewanden en ze blijft in het hotel. Wij rijden met negen man in een pick-up omhoog, hoger de bergen in, richting Laguna de Guerrero. Een jong koppel, de zoon van de eigenaresse met zijn vriend en gids Julian (haar man) gaan in de achterbak; wij senioren zitten comfortabel binnen, ik met mijn lange benen naast de chauffeur. De route is bijzonder mooi en we stappen uit in de páramo ten noorden van Cáchira.
Een páramo is een neotropisch eco-systeem op 3000 tot 5000 meter hoogte, tussen boom- en sneeuwgrens. Die hoogte komt overeen met het gebied waar de condor naar lijken speurt. We gaan op weg naar de laguna, zo’n uur omhoog. Eric heeft echter last van een een scheurtje in zijn kuitspier en stopt na elke 20 passen een paar minuten… Dat schiet niet op vind ook de gids. “Lopen jullie nou maar gewoon door, ik vind dit al geweldig!” roept Eric. We twijfelen… Tien is heel kortademig op deze hoogte en we zijn nog geen 10 minuten onderweg. Daarbij is ons moto “samen uit samen thuis.” Solidair met Eric besluiten we terug te lopen en op het dooie gemakje naar het platform te klimmen waarop van tijd tot tijd een kadaver wordt neergelegd. Het jonge koppel wil als enigen door naar de laguna en krijgen aanwijzingen van Julian. “Het kan niet misgaan” zegt ie.
Terwijl we terug slenteren, vliegen er opeens twee schaduwen langs. Condors?! Tien draait zich om en “el condor pasa!”. Ze vangt een glimp van een enorme gier voor hij achter een heuvel verdwijnt. We rennen een nabij gelegen heuveltje op en ik zie er nog net één in mijn verrekijker achter een heuvelrug verdwijnen. Tja, ik ben toch niet helemaal zeker. De gids wel overigens. We wachten een hele poos; misschien keren ze terug. Helaas, maar even later, heel in de verte, zie ik twee vogels zweven. Jawel hoor: hoewel moeilijk te zien zijn het condors, duidelijk herkenbaar aan het wit op de vleugels. En als toetje komt tussendoor ook de zwartkuifarend tot twee keer toe voorbij.
We wandelen naar het platform. Het rotsige pad is minder steil, gelukkig. Julian wijst ons op een aantal unieke planten voor dit gebied. Ze zijn in bloei. Sommige zijn eetbaar en goed tegen allerlei kwalen. Julian plukt bessen die naar druiven smaken. Lekker! Hij wijst naar een orchidee. “La orquídea es la flor nacional de Colombia” vertelt ie. Als ik een orchidee zie, moet ik altijd aan mijn moeder denken… het was haar lievelingsbloem.
Ik zie dat zoon en vriend onderweg hun neus dichtknijpen en vaart maken. We lopen door en bah, hier hangt een niet te harden lucht: rottende resten van een rund. Gek dat de condors hier niet op afkomen… Tien, gids Julian en ik lopen door tot het plateau. Daar ligt helemaal niets op; hier gaat het in ieder geval niet meer gebeuren. Maar de uitzichten zijn fabelachtig en het gebied is mooi, ruig en heel bijzonder.
Als we terug lopen zien we het koppeltje naar beneden komen. Ze laten foto’s zien van de laguna en vertellen over de mystieke ervaring. Het vinden van de weg terug was nog wel een dingetje… En nee, zij hebben de condors niet gezien…
Nadia blijkt bij terugkomst gelukkig weer een beetje opgekrabbeld. We lunchen nog wat en beginnen dan aan de terugreis. Alle lof voor Nadia voor het uitzoek- en regelwerk, dat kost echt veel tijd. Wij hebben de Andes Condor gezien, twee van de naar schatting 150 exemplaren in Colombia! Ontzettend jammer en zuur dat Nadia zelf het gemist heeft…